ΟΣΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑ ΝΑ ΠΩ

Όσα δεν τόλμησα

από εγωϊσμό και πείσμα,

Όσα μέσα μου κρατούσα,

θαμμένα σ’αγαπώ

που έπνιγα

σκύβοντας το κεφάλι,

όταν έξω από το ξωκλήσι

του Άϊ Θωμά σκόνταφτα

προσποιούμενος ότι ήταν τυχαίο,

‘Οταν τα λόγια γίνονταν κόμπος

που μ’ έσφιγγαν τόσο που

έκοβαν την ανάσα

μια μέρα εθέριεψαν.

Σαν σε είδα στην θάλασσα

εκείνο το απομεσήμερο.

Ποτάμια τα μαλλιά σου

να λούζονται

σε ήλιο που θύμιζε ηλιοτρόπιο.

Κάποια στιγμή όταν το φόρεμα σου

ανασήκωσε του ανέμου το φτέρνισμα,

Όσα δεν τόλμησα να πω

βρήκα το θάρρος

να στα καταθέσω με κλάματα

ανάμεικτα με αρμύρα

Ροδοπέταλα στο χέρι σου.

Σπίθες πετούσαν τα μάτια σου.

Λαμπάδα το πρόσωπο

που έλαμπε από χαρά.

Με δάχτυλα μετάξι

με χάϊδεψες ευτυχία.

“‘Όσα δεν τόλμησα ποτέ να πώ”

ήρθες και μου τα είπες”.

© Sofia Kioroglou

* Το ποίημα συμμετέχει στην πρώτη λογοτεχνική δράση του ηλεκτρονικού περιοδικού “Ανθρώπων έργα”με θέμα “Όσα δεν τόλμησα ποτέ να πω”.